Hierbij stel ik mij ook even voor als nieuw lid op dit forum. Ik ben Sonny. Kind van een narcistische vader. Ik ben nu 54 jaar en ongeveer 9 jaar geleden vielen voor mij de kwartjes. Ik heb zo'n 20 jaar lang allerlei therapieën gevolgd omdat ik veel last had van angsten, onzekerheid en minderwaardigheidsgevoelens. Een lange weg maar het gaat nu heel goed met me. Ik dacht dat ik helemaal 'genezen' was en mijzelf nooit meer ten prooi zou laten vallen door deze narcist. Helaas, op een onverwacht moment heeft hij weer 'toegeslagen'. Mijn ouders zijn bejaard en ik had gehoopt dat de scherpe randjes er dan af zouden gaan maar helaas. In een 'normale' gezinssituatie zou je er voor je ouders willen zijn. Ik kan het niet opbrengen om er voor hen te zijn. Het lukt me niet meer om me anders voor te doen en als ik mijzelf ben dan barst direct de bom. Ookal heb ik begrip voor mijzelf toch kamp ik met schuldgevoelens. Ik ben heel benieuwd of er mensen zijn die zich in deze situatie herkennen en zo ja, hoe ga je daarmee om?